Gabriel Marcel
francuski dramaturg i filozof
Gabriel Marcel (1889–1973) – francuski filozof i pisarz; twórca chrześcijańskiego nurtu egzystencjalizmu.
- Być ciekawym – to wychodzić z pewnego nieruchomego centrum, to usiłować uchwycić, ująć przedmiot, o którym miało się jedynie niejasne lub schematyczne wyobrażenie. W tym znaczeniu wszelka ciekawość skierowana jest ku peryferiom. Natomiast być niespokojnym – to nie być pewnym swego centrum, to poszukiwać równowagi.
- Czy nie masz czasem wrażenia, że żyjemy… jeśli to można nazwać życiem… w złamanym świecie? Tak, złamanym, jak zepsuty zegarek. Sprężyna przestała działać. Na pozór nic się nie zmieniło. Wszystko jest na swoim miejscu. Ale gdy przyłożysz zegarek do ucha, nie usłyszysz już nic. Rozumiesz, to co nazywamy światem, ludzkim światem… dawniej musiało mieć serce, ale można by powiedzieć, że to serce przestało bić.
- Kochać kogoś, to mówić: ty, ty nie umrzesz nigdy.
- Kochać jakąś istotę to oczekiwać od niej czegoś, co nie da się określić ani przewidzieć, to jednocześnie dawać jej niejako sposobność, by odpowiedziała temu oczekiwaniu. Tak, jakkolwiek może się to wydawać paradoksalne: oczekiwać – to w pewien sposób dawać.
- Ludzie wybierają dobro albo zło, ale zawsze pozostają w granicach swojego egoizmu.
- Pośrednictwo kogoś drugiego może dawać podstawy do miłości samego siebie, jedynie ono może uodpornić tę miłość na niebezpieczeństwo egocentryzmu i zapewnić jej rozumny charakter.
- Wyrabiamy w sobie obojętność, bezwzględność, nawet pogardę i ostatecznie nienawiść wobec cierpiących, podobnie jak w świecie zwierząt spotykamy liczne wypadki zamęczania na śmierć chorych towarzyszy.
- Zwycięstwa odniesione nad cierpieniem są zawsze tylko częściowe i ograniczone.