Frida Kahlo

Frida Kahlo (właśc. Magdalena Carmen Frieda Kahlo y Calderón; 1907–1954) – meksykańska malarka.

• Chciałabym cię namalować, lecz brakuje kolorów, bo jest ich tak wiele, w mojej dezorientacji, namacalnej formie mojej bezbrzeżnej miłości.

Frida z mężem, Diego Riverą (1932)

• Jedyne, co wiem, to że maluję, bo jest mi to potrzebne, a maluję to, co mi przychodzi do głowy i więcej się nad tym nie zastanawiam.

• Jestem rozpadem…

• Maluję, bo jestem sama. Siebie znam najlepiej.

• Mam kocie szczęście, gdyż niełatwo umieram, a to już coś.
  • Zobacz też: śmierć

• Mam nadzieję, że śmierć jest radosna. Mam nadzieję, że nigdy nie wrócę.
  • Opis: ostatnie zdanie w dzienniku Fridy.

• Nie chciałabym się karmić choćby najmniejszą nadzieją, wszystko porusza się w rytm tego, co kryje się w brzuchu.

• Nie jestem chora. Jestem załamana. Ale cieszę się, że żyję, dopóki mogę malować.

• Nie wiedziałam, że jestem surrealistką, dopóki do Meksyku nie przyjechał André Breton i nie powiedział mi tego. Sama nie wiem, czym jestem.

• Nigdy nie malowałam snów. Malowałam swoją rzeczywistość.

• Piłam, bo chciałam utopić swoje smutki, ale teraz te cholerstwa nauczyły się pływać.

• Po co mi stopy, skoro mam skrzydła?

• Piszę do ciebie oczami.

• Pomimo długotrwałej choroby czerpię z życia głęboką radość.

• To była dziwna kolizja. Nie gwałtowna, raczej milcząca, powolna i skrzywdziła wszystkich. Mnie najbardziej.

• Znalazłam się w dziwnym świecie bezsensownej ciszy uważnych oczu nieznajomych nie pojmujących zła.

O Fridzie Kahlo

• Wstążka wokół bomby.
  • Autor: André Breton (wypowiedź o sztuce Fridy Kahlo), „Frida Kahlo de Rivera”, Surrealism and Painting
  • Źródło: Deborah G. Felder, 100 kobiet, które miały największy wpływ na dzieje ludzkości, tłum. Maciej Świerkocki, wyd. Świat Książki, Warszawa 1998, ISBN 8371296665, s. 248.

Zobacz też

• Frida – biografia malarki.