Elżbieta Drużbacka
polska poetka epoki późnego baroku
Elżbieta Drużbacka (1695–1765) – polska poetka.
- Częstokroć ludzie te rzeczy miłują, Które na ich miłość nie zasługują.
Elżbieta Drużbacka
- Człowiek rozumny jest rządcą języka.
Bez woli jego nic z ust nie wynika.
- I tak cokolwiek rodzi się pod słońcem,
Ledwie żyć pocznie, aż początek końcem.
- Kto cierpieć nie chce, nie będzie panował.
- Ktokolwiek tylko rodził się człowiekiem,
Równo w nim rośnie utrapienie z wiekiem.
- Miłość to niemoc, a niemoc tak wielka, że gdy się wzmoże, na nic rada wszelka.
- Oko opatrzne wdzięczności nas uczy,
nie tylko konia, lecz cały świat tuczy.
- Poznać głupiego łatwo z wielomówstwa i z szumu.
- Źródło: Księga aforyzmów, myśli, zdań, uwag i sentencji ze stu pisarzy polskich wybranych, wyboru dokonał Władysław Bełza
- To sztuka być lwem mocnym, a schować pazury
I owieczce nikczemnej nie potargać skóry.
- To, co świat dał, wiatr z plewą rozwieje.
- Ty bądź pierwszym Adamem swojego imienia.
- Źródło: Księga aforyzmów, myśli, zdań, uwag i sentencji ze stu pisarzy polskich wybranych, wyboru dokonał Władysław Bełza
- Uciekaj, kędy możesz, od złego człowieka.
- Zły to pan, który wtedy sługę karesuje,
Gdy w złym razie pomocy jego potrzebuje.
- Życie bierze w depozyt człowiek, gdy się rodzi.
