Douglas Coupland

Douglas Coupland (ur. 1961) – kanadyjski powieściopisarz.

Poddani Microsoftu

(ang. Microserfs; tłum. Jan Rybicki)

Ludzie najbardziej boją się myśli, że sami zaczną coś zmieniać w swoim życiu.
- Zobacz też: strach

Ludzie zwykle cieszą się, kiedy w ich życiu zachodzą zmiany – znoszą katastrofy tak dzielnie, że nikt nie spodziewałby się tego po nich w zwykłych okolicznościach.

Tylu ludzi nie ma teraz własnego życia, że naprawdę warto się zastanowić, czy przypadkiem nie powstaje nowy styl życia, i to na tak wielką skalę, że trudno już traktować to w kategoriach moralnych.

(ang. Life After God)

Bo kiedyś spodziewaliśmy się najgorszego. Ale potem najgorsze się przytrafiło, prawda? Więc już nigdy nas nie zaskoczy.

Człowiek to jedyne zwierzę, które potrafi odczuwać smutek rozłożony liniowo na osi czasu. Naszym przekleństwem jako gatunku jest, że zostaliśmy uwięzieni przez czas, że musimy interpretować życie jako szereg następujących po sobie wydarzeń, jako historię – i że kiedy nie potrafimy zrozumieć, na czym polega ta historia, czujemy się zagubieni.

Czy często ktoś obcy ratuje nas z opresji? Czy w ogóle ktokolwiek kiedykolwiek nas ratuje? I jak to jest, że wycieka z nas cała zdolność do przebaczania i dobroci – tak z nas wycieka, że jeden drobny miłosierny uczynek pozostaje w pamięci na całe życie? W jaki sposób do tego dochodzimy? To właśnie sobie myślę, wspominając ogorzałą twarz włóczęgi spod Indio, kiedy zastanawiam się nad moim światem – jego twarz przekonuje mnie, że zawsze jest, w co wierzyć, gdy nie ma już, w co wierzyć. To twarz dla ludzi, takich jak ja, popchniętych na samą krawędź samotności, może nawet zepchniętych w dół, którzy, gdy wdrapali się z powrotem na górę, zobaczyli zupełnie już zmieniony świat.

Kiedy człowiek jest młody, ciągle wydaje mu się, że świat zaraz się skończy. Potem człowiek starzeje się, świat jakoś daje sobie radę, trzeba zrewidować swoje poglądy na apokalipsę i własny stosunek do życia i śmierci. Człowiek uświadamia sobie, że świat rzeczywiście będzie trwał dalej, czy z nim, czy bez niego, czy bez tego, co widzi w swojej głowie. I człowiek zaczyna próbować zrozumieć to, co tam widzi.

Kiedy się starzejemy, przeżywamy coraz mniej rzeczy, więc wydaje nam się, że czas przyspiesza.

Ptaki udowadniają nam, że istnieje lepsze, prostsze życie, może nawet na wyciągnięcie ręki.