Disco – gatunek muzyki popularnej przeznaczony do tańca. Szczególnie popularny w drugiej połowie lat siedemdziesiątych XX wieku.

  • Chowam w biodrach ciepłe miejsce dla disco W końcu urodziłem się w jego złotej erze, w latach siedemdziesiątych. I od tamtej pory chętnie się gibię. Na początku lat osiemdziesiątych ogłoszono śmierć disco, ale ta rytmiczna muzyka nie chce umrzeć. Dlaczego ludzie nadal lubią „bugi-ługi”? Na pewno nie ze względu na głębokie teksty piosenek („Właśnie tak, uch, uch, to lubię, uch, uch!”) czy na „elegancką” modę (koszule rozpięte do pępka, złote łańcuchy, lśniący poliester, buty na koturnach). Tu chodzi o rytm. Ten żywy, donośny, skoczny rytm, który zmusza zupełnie normalnego człowieka do wskakiwania na parkiet i zachowywania się jak kompletny Arbuckle (widzieliście, jak Jon szaleje?).
    • Postać: Garfield
    • Autorzy: Mark Acey, Scott Nickel, Alfabet Garfielda, tłum. Anna Niedźwiecka, Wydawnictwo Egmont Polska, Warszawa 2006, ISBN 8323718245, s. 19.