Czasami wołam w niebo
Czasami wołam w niebo – polski utwór biograficzny Tamary Zwierzyńskiej-Matzke, powstał przy współudziale Svena Matzkego, wyd. w 2002 przez W.A.B.
- Kiedyś wyobrażałam sobie chorobę jako coś przeraźliwe smutnego, coś, co wyklucza człowieka spośród żyjących. Teraz wiem, że to radość z każdej chwili, że to wewnętrzny spokój, początek nowego życia. O ile dane mi będzie żyć.
- Autor: Tamara Zwierzyńska-Matzke
- Źródło: s. 28
- Świat szpitalny jest jak zamknięty krąg. Rytm tabletek, kroplówek, środków znieczulających, wypróżnień wyznacza dzień. Ból jest gdzieś pomiędzy, uśmierzany z konsekwentną skrupulatnością. Mój szloch w poduszkę jest odnotowywany w szpitalnych księgach.
- Autor: Tamara Zwierzyńska-Matzke
- Źródło: s. 27
Wstęp edytuj
- Jej [Tamary] historia, nasza historia staje się teraz waszą.
- Autor: Sven Matzke
- Źródło: s. 11
- Książka, którą zaczęła pisać Tamara, miała dać chorym nadzieję. Ta, którą przygotowałem, kończy się umieraniem i nie może być źródłem nadziei. (…) Ale może być ważna dla ludzi, którym rak kogoś zabrał. Którzy sami przeżyli niemoc, walkę, rozpacz i nadzieję. Może być dla każdego lekcją życia.
- Autor: Sven Matzke
- Źródło: s. 9
- Nie sądzę, by ktoś, kto sam walczył z chorobą, miał dość siły i chęci, żeby ją przeczytać. Ale może być ważna dla ludzi, którym rak kogoś zabrał. Którzy sami przeżyli niemoc, walkę, rozpacz i nadzieję. Może być dla każdego lekcją życia
- Autor: Sven Matzke
- Źródło: s. 10