Bernart de Ventadorn

Bernart de Ventadorn (ur. ok. 1130-40, zm. ok. 1190–1200) – prowansalski trubadur, poeta i kompozytor.

• Boże, gdybym tak jaskółką
  Wzbił się do przestworu
  I po nocy dotarł ciemnej
  Do mej Pani dworu!
  Piękna Pani, twój kochany
  Z miłości marnieje,
  Jeszcze chwila, a w nim serce
  Do reszty omdleje.
  Pani ukochana,
  Padam na kolana!
  Śliczne ciało, twarz rumiana
  Srogi ból zadaje.
  • Źródło: prowansalska liryka miłosna, cyt. za: Jerzy Adamski, Historia literatury francuskiej. Zarys, Wrocław 1989, s. 14, tłum. Zofia Romanowicz.

Bernart de Ventadorn

• Gdybyż tylko była dość śmiała,
  By mnie pewnej nocy zaprosić do komnatki,
  Gdzie się rozdziewa,
  I w tym miejscu tajemnym
  Zarzucić mi ramiona na szyję.
  • Źródło: ***, tłum. Maria Skibniewska, cyt. za: Beata Maciejewska, Różowe średniowiecze, „Ale Historia”, w: „Gazeta Wyborcza”, 13 lutego 2012.

• I moc wszelką skwapliwie jej zdam,
  Nie dziwcie się, że śpiewam słodziej,
  Niż najuczeńsi w krąg pieśniarze:
  Mnie sama miłość śpiewać każe,
  Chętnego po swej woli wodzi.
  Ciało, serce i zmysły i duch
  Na nią jedną wzrok zwrócony mam,
  W nią jedną zasłuchany słuch.
  • Non es meravelha s'ieu chan
    Miels de nulh autre chantador;
    Quar plus trai mos cors ves amor,
    E mielhs sui faitz a son coman;
    Cors e cr e saber e sen
    E fors' e poder hi ai mes;
    Si m tira vas amor lo fres
    Qu'a nulh'autra part no m'aten. (fr.)
  • Źródło: Pieśń, tłum. Edward Porębowicz

• Słowika słodkie pienie
  Nocą mnie ze snu budzi
  Raduję się i tęsknię
  W miłosnym uniesieniu,
  Najlepszy wtedy strumień
  Pieśni z mych warg wytryska
  W zachwycie śpiew mój tworzę.
  • Opis: tłum. Zofia Romanowicz
  • Źródło: Gabriela Danielewicz, Sekrety średniowiecznych dam