Bernart de Ventadorn

Bernart de Ventadorn (ur. ok. 1130-40, zm. ok. 1190–1200) – prowansalski trubadur, poeta i kompozytor.

  • Boże, gdybym tak jaskółką
    Wzbił się do przestworu
    I po nocy dotarł ciemnej
    Do mej Pani dworu!
    Piękna Pani, twój kochany
    Z miłości marnieje,
    Jeszcze chwila, a w nim serce
    Do reszty omdleje.
    Pani ukochana,
    Padam na kolana!
    Śliczne ciało, twarz rumiana
    Srogi ból zadaje.
    • Źródło: prowansalska liryka miłosna, cyt. za: Jerzy Adamski, Historia literatury francuskiej. Zarys, Wrocław 1989, s. 14, tłum. Zofia Romanowicz.
Bernart de Ventadorn
  • Gdybyż tylko była dość śmiała,
    By mnie pewnej nocy zaprosić do komnatki,
    Gdzie się rozdziewa,
    I w tym miejscu tajemnym
    Zarzucić mi ramiona na szyję.
    • Źródło: ***, tłum. Maria Skibniewska, cyt. za: Beata Maciejewska, Różowe średniowiecze, „Ale Historia”, w: „Gazeta Wyborcza”, 13 lutego 2012.
  • I moc wszelką skwapliwie jej zdam,
    Nie dziwcie się, że śpiewam słodziej,
    Niż najuczeńsi w krąg pieśniarze:
    Mnie sama miłość śpiewać każe,
    Chętnego po swej woli wodzi.
    Ciało, serce i zmysły i duch
    Na nią jedną wzrok zwrócony mam,
    W nią jedną zasłuchany słuch.
    • Non es meravelha s'ieu chan
      Miels de nulh autre chantador;
      Quar plus trai mos cors ves amor,
      E mielhs sui faitz a son coman;
      Cors e cr e saber e sen
      E fors' e poder hi ai mes;
      Si m tira vas amor lo fres
      Qu'a nulh'autra part no m'aten.
      (fr.)
    • Źródło: Pieśń, tłum. Edward Porębowicz
  • Słowika słodkie pienie
    Nocą mnie ze snu budzi
    Raduję się i tęsknię
    W miłosnym uniesieniu,
    Najlepszy wtedy strumień
    Pieśni z mych warg wytryska
    W zachwycie śpiew mój tworzę.
    • Opis: tłum. Zofia Romanowicz
    • Źródło: Gabriela Danielewicz, Sekrety średniowiecznych dam