Aleksander Jagiellończyk

Aleksander Jagiellończyk (1461–1506) – wielki książę Litwy od 1492, król Polski od 1501.

My bez rady WM brata naszego niczego czynić nie chcemy.
- Opis: o Janie Olbrachcie.
- Źródło: zespół pod kierunkiem Grzegorza Małachowskiego, Kronika Polski 1448–1505. Przed złotym wiekiem, Wydawnictwo Ryszard Kluszczyński, Kraków 1998, s. 20.

O Aleksandrze Jagiellończyku

Był Aleksander średniego wzrostu, twarzy podłużnej, włosów ciemnych, bardzo silnej, zwłaszcza w barkach, budowy. Zdolnością nie bardzo celował, w naradach uważany był za tępego. Między wszystkimi braćmi królami Aleksander był najhojniejszy, tak że nic dla niego nie było milszego, jak przyjaciołom i dworzanom dogadzać; ludzi dzielnych i wojskową sławą celujących nadmiernie czcił i królewskimi darami obsypywał; prócz tego śpiewaków, grajków, trębaczy za wysokim żołdem z obcych krajów sprowadzał i królewską hojnością opatrywał.
- Autor: Bernard Wapowski, Kronika, cyt. za: Zachwianie równowagi stanów w Polsce (1445–1550), oprac. Fryderyk Papée; Teksty źródłowe do nauki historii w szkole średniej, z. 27., Kraków 1923.

Był on wzrostu średniego, twarzy nieco podłużnej, kościsty, muskularny, obdarzony siłami ciała, lecz w zdolnościach duchowych ograniczony. Wśród wszystkich swoich braci mało się wyróżniał. W przekonaniach i twierdzeniach przeciwstawnych, za czym iść i co wybierać należy, rzadko rozstrzygał, skąd częstokroć milczeniem liczne sprawy zapytywane i przedstawiane marnował.
- Autor: Maciej Miechowita, Chronica Polonorum, Kraków 1986.

Miał tedy Aleksander wzrost średni, twarz pociągłą, włosy przyczerniejsze, plecy rozrosłe, siłę dużą ale zaś dowcip przytępiejszy i dlategoż był milczącym.
- Autor: Marcin Kromer, Kronika Polska Marcina Kromera Biskupa Warmińskiego Ksiąg XXX, tłum. Marcin z Błażowa Błażowskiego, t. 1, Sanok 1857.

„Wymień mi Jagiellonów” – powie się komuś, jako tako otrzaskanemu z historią Polski, i można być niemal pewnym, że w odpowiedzi znajdą się wszyscy… z wyjątkiem Aleksandra. Sprawdzone empirycznie! Dopiero na uwagę, że go brak, padają słowa: „Ach tak, rzeczywiście!” – i znów luka w pamięci, gdyż trzeba wymienić związane z tym królem wydarzenia. Czyżby nic nowego nie wniósł w dynastyczne rządy? Otóż właśnie „Nic nowego” – „Nihil novi”, znacząca konstytucja uchwalona przez radomski sejm w roku 1505, jest czymś, co waży szczególnie w dobie króla Aleksandra.
- Autor: Szymon Kobyliński, Tajemnice pocztu Matejki, Instytut Wydawniczy Nasza Księgarnia, Warszawa 1984, s. 88.