Życie zakonne

Życie zakonne – w niektórych Kościołach chrześcijańskich (np. katolicyzm, prawosławie) tryb życia poświęconego w szczególny sposób Bogu i pracy dla dobra Kościoła.

• Jak szeroko rozpowszechnione jest życie konsekrowane, obecne w Kościołach we wszystkich częściach świata. Pobudza ono i wspomaga postępy ewangelizacji w różnych regionach, gdzie nie tylko z wdzięcznością przyjmowane są Instytuty pochodzące z zewnątrz, ale również powstają wciąż nowe, odznaczające się wielką różnorodnością form i środków wyrazu.
  • Autor: Jan Paweł II
  • Źródło: Adhortacja Apostolska „Vita consecrata”, 2

Franciszkanie w Jerozolimie, 2006

• Życie konsekrowane, głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem Boga Ojca udzielonym jego Kościołowi za sprawą Ducha Świętego. Dzięki profesji rad ewangelicznych charakterystyczne przymioty Jezusa dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo – stają się w pewien swoisty i trwały sposób „widzialne” w świecie, a spojrzenie wiernych zwraca się ku tajemnicy Królestwa Bożego, które już jest obecne w historii, ale w pełni urzeczywistni się w niebie.
  • Autor: Jan Paweł II
  • Źródło: Adhortacja Apostolska „Vita consecrata”, 1

• Życie zakonne nie może zginąć i nie zginie, tylko trzeba je ciągle przekazywać dalej.
  • Autor: Jan Baptista Bárta
  • Źródło: Cytowany przez Jaroslava Cuhrę w szkicu Teolog originálního jednání.

• Życie zakonne wypływa z tajemnicy Kościoła. Jest ono darem, który Kościół otrzymuje od swojego Pana i który ofiaruje jako trwały stan życia osobie powołanej przez Boga w profesji rad ewangelicznych. W ten sposób Kościół może ukazywać równocześnie Chrystusa i rozpoznawać się jako Oblubienica Zbawiciela. Życie zakonne w swoich różnych formach zmierza do tego, by było znakiem miłości Bożej wyrażonej językiem naszych czasów.
  • Źródło: Katechizm Kościoła Katolickiego, 926.