Samuel Beckett

irlandzki dramaturg, prozaik i eseista, noblista

Samuel Beckett (1906–1989) – irlandzki dramaturg i prozaik, noblista.

Samuel Beckett (1977)

Czekając na Godota edytuj

   Poniżej znajdują się wybrane cytaty, więcej znajdziesz w osobnym haśle Czekając na Godota.
  • Jeden z łotrów został zbawiony. Przyzwoity procent.
  • Oto właśnie cały człowiek, winę nogi zwala na but.
  • (…) w tym miejscu i w danym momencie ludzkość cała to my, czy nam się podoba, czy nie.
  • Wszyscy rodzimy się szaleni. Niektórzy już tacy pozostają.

Inne edytuj

  • Każde słowo jest jak niepotrzebna plama na ciszy i nicości.
    • Every word is like an unnecessary stain on silence and nothingness. (ang.)
    • Źródło: Beckett wins a Nobel prize [w:] „Life” nr 19, rocznik 67, 7 listopada 1969, s. 93.
    • Zobacz też: słowo
  • Moje serce nie puka. Odgłosu, jak wydaje ta stara pompa należałoby szukać raczej w świecie hydrauliki.
    • For it does not beat, not my heart, I’d have to refer you to hydraulics for the squelch that old pump makes. (ang.)
    • Źródło: Molloy, Grove Press, 1994, s. 121.
  • Musi być pan bardzo zmęczony.
    • Opis: odpowiedź na zdanie „Czytam pana dzieła przez całe życie”.
    • Źródło: Mel Gussow, Conversations With and About Beckett
  • Pierw taniec, następnie myśl. Taki jest naturalny porządek.
    • Dance first. Think later. It’s the natural order. (ang.)
  • Psychiatra to facet, który zadaje ci wiele kosztownych pytań, jakie twoja żona zadaje ci za darmo.
  • Tu leży ten. co zwiał z tak daleka,
    że nie wcześniej niż teraz stąd ucieka.
    • Ci-gît qui y échappa tant. Qu’il n’en échappe que maintenant. (fr.)
    • Źródło: Pierwsza miłość, tłum. Maria Ziębina
  • z każdą inaczej i tak samo
    z każdą brak miłości jest inny
    z każdą brak miłości jest ten sam
    • Źródło: przychodzą… z cyklu Wiersze 1937–1939, tłum. Julia Hartwig

O Samuelu Becketcie edytuj

  • Beckett jest z gruntu tragiczny. Tragiczny dlatego właśnie, że idzie mu o dolę człowieczą, o los ludzki w ogóle, a nie o człowieka takiego czy innego społeczeństwa, ani też o człowieka wyobcowanego i widzianego przez jakąś ideologię, która upraszcza, a zarazem amputuje historyczną i metafizyczną rzeczywistość autentyczną, w której człowiek tkwi.
    • Autor: Eugène Ionesco
    • Źródło: Pierre Mélèse, Samuel Beckett, Seghers, Paryż 1969, tłum. Maryna Ochab.
  • „Godot” nie powstał ani w „oparach egzystencjonalizmu” ani pod wpływem Kafki, jak utrzymują chętnie jego warszawscy recenzenci. Nie cała literatura pesymistyczna wywodzi się od Heideggera i Sartre'a, nie wszystkie sytuacje beznadziejne i absurdalne są pokrewne przygodom Józefa K., bohatera Procesu i Zamku, dwóch powieści gdzie Kafka wypowiedział się najpełniej, a które naznaczyły trwale piśmiennictwo europejskie lat ostatnich. „Kafkizm” był w powietrzu: Maurice Blanchot, zaliczający się do najciekawszych pisarzy francuskich, napisał przed dwudziestu laty jadną z najbardziej „Kafkowskich” powieści, jakie istnieją w literaturze, nie znając Kafki. Przykładów takich znalazłoby się więcej.
  • Teraz w ogóle nie potrafię użyć jakichkolwiek słów, określających jego twórczość, oprócz tych, że wydaje mi się najwspanialszym pisarzem, daleko wyprzedzającym wszystkich innych piszących.
    • Autor: Harold Pinter, Les Cahiers De L’Herne; Beckett, red. Tom Bishop i Raymond Federman, Editions de L’Herne, Paryż 1976
  • To jest brzydkie, to jest brudne, to jest zasmucające, to jest niezdrowe, to jest puste i nędzne… filozofia infantylna.
    • C’est laid, c’est sale, c’est désolant, c’est malsain, c’est vide et misérable… philosophie infantile. (fr.)
    • Autor: Jean-Jacques Gautier, „Le Figaro”, 3 maja 1957
    • Opis: w recenzji Końcówki.
  • Uczucie lęku metafizycznego wobec absurdalności losu człowieka to z grubsza temat sztuk Becketta (…).
    • Metaphysical anguish at the absurdity of the human condition is t broadly speaking, the theme of the plays of Beckett (…). (ang.)
    • Autor: Martin Esslin, Teatr absurdu