Aladyn (film 1992)

Aladyn (ang. Aladdin) – amerykański film animowany z 1992 roku w reżyserii Rona Clementsa i Johna Muskera; swobodna adaptacja historii o Aladynie i magicznej lampie z Baśni z tysiąca i jednej nocy. Autorami scenariusza są Ron Clements, John Musker, Ted Elliott i Terry Rossio, a polskich dialogów – Elżbieta Łopatniukowa.

Uwaga: W dalszej części znajdują się cytaty ze szczegółami fabuły lub z zakończenia utworu.

Wypowiedzi postaci edytuj

Aladyn edytuj

Zobaczysz Abu, jeszcze będziemy wszystko mieli. I bogactwa, i pałac. I nie będziemy mieli żadnych problemów.
- Opis: do Abu
Abu, nie panikuj! (Widzi, że lecą na skały) Teraz panikuj!
- Opis: kiedy uciekali z Jaskini Cudów.
- Zobacz też: panika

Taki bogacz, a nie stać go na lepsze maniery?
- Opis: do księcia Achmeda, chcącego uderzyć batem dwójkę dzieci, które wbiegły mu pod konia.

Podstępny syn szakala!
- Opis: uwięzieni w pułapce.
- Zobacz też: pułapka

Dżafar edytuj

Ile razy mam cię zabijać, chłopcze?
- Opis: do Aladyna, kiedy stanęli do ostatecznej walki.

Wasza wysokość ma talent do głupich zwierząt.
- Opis: do sułtana, kiedy ten wcisnął do dzioba Jago herbatnika.

Dżin edytuj

Al, nie mogę ci pomóc. Pracuję dla seniora psychopaty.
- Opis: do Aladyna, kiedy zobaczył, że ten wkrada się do pałacu opanowanego przez Dżafara.

Jestem baran, co? Jesteś bee! Wiesz? I koniec z darmochą!
- Opis: zamieniając się w owcę, do Aladyna, kiedy dowiedział się, że wyciągnął go z Jaskini Cudów, a Aladyn nie wykorzystał przy tym ani jednego życzenia.

A, siemasz persiak, nie widzieliśmy się od mileniów.
- Opis: do latającego dywanu.

O, wybacz Fiki-Miki, wybacz matołkowi
- Opis: do Abu, którego niechcący wystraszył.

Inne edytuj

Allah powinien nam zabronić mieć córki!
- Allah forbid you should have any daughters! (ang.)
- Opis: sułtan do Dżasminy, kiedy ta odmówiła wyjścia za księcia Achmeda.
- Zobacz też: córka

Dżafarze, weź się w garść. Ale siebie, nie mnie!
- Opis: Jago do wściekłego Dżafara, po tym, jak odkryli, że książę Ali to Aladyn.

To nie jest zwykła lampa! Kiedyś odmieniła życie pewnego młodzieńca, który tak jak ona nie zdradzał wyglądem swojej wartości. Jak nieoszlifowany diament.
- Opis: narrator na początku filmu do swojego przyjaciela.

Dialogi edytuj

Strażnik 1: Tam jest!

Strażnik 2: Nie uciekniesz mi tak łatwo!

Aladyn: (trzymając w ręku chleb) A to było łatwo? (widzi grupę kobiet śmiejących się z niego)

Razoul: (do strażników) Wy dwaj tamtędy! A ty, szybko za mną! Tu go znajdziemy! (Aladyn podchodzi do kobiet, przebrany za jedną z nich)

Aladyn: Witajcie.

Kobieta 1: Dzień się dopiero zaczął, Aladynie. A ty już masz kłopoty.

Aladyn: Kłopoty? Jeszcze nie. Będę, jak mnie złapią.

Razoul: WRESZCIE!

Aladyn: I już mam!

Sułtan: (wymachując ubraniem Achmeda) To dlatego książę Achmed tak stąd wyskoczył!

Dżasmina: Ależ, ojcze! Radża tylko się z nim bawił. Prawda, Radża? Tylko się bawiłeś z tym zadufanym, wystrojonym księciem, prawda?

Sułtan: Córeczko, nie możesz odrzucać wszystkich kandydatów, którzy się zjawiają! Prawo mówi wyraźnie...

Dżasmina: Że muszę poślubić księcia... (Sułtan mówi: <<Że musisz poślubić księcia>>)

Sułtan: ...do najbliższych urodzin.

Dżasmina: To jest złe prawo!

Sułtan: Zostały ci już tylko trzy dni!

Dżasmina: Ojcze, ja nie chcę być zmuszona do małżeństwa. Wyjdę za mąż, ale tylko z miłości.

Sułtan: Dżasminko, nie chodzi już o to prawo. Ale wiesz, ja przecież nie będę żył wiecznie. Chciałbym, żebyś miała kogoś, kto by się o ciebie troszczył i ochronił cię.

Dżasmina: Ale zrozum mnie, ojcze! Ja nigdy dotąd nie zrobiłam nic sama. Nie miałam żadnych przyjaciół. (Radża spogląda w górę, warcząc) Oprócz ciebie. (Radża kładzie się, uśmiechając się) Nigdy nawet nie byłam za murami pałacu.

Sułtan: Dżasminko, ty jesteś księżniczką.

Dżasmina: To w takim razie nie chcę już być księżniczką!

Sułtan: No to już. Allah powinien nam zabronić mieć córki! (Radża burknął, zmieszany)

Aladyn: (znajdując lampę) To to? To odbyliśmy taką drogę? (nagle widzi, że Abu ma chwycić rubin z małpiego posągu) Abu! NIE! (Abu chwycił rubin)

Jaskinia Cudów: ZDRAJCY! Dotknęliście wbrew zakazu skarbów! (Abu nieśmiało próbuje odłożyć rubin z powrotem na dłoń posągu, ale posąg topi się) Nigdy już nie ujrzycie światła DNIA!!!

Dżin: To jak, o panie?

Aladyn: To spełnisz moje trzy dowolne życzenia, tak?

Dżin: (udaje Williama F. Buckleya) Prawie. Jest tylko kilka zastrzeżeń, klauzule w preambule.

Aladyn: Jakie?

Dżin: Zasada pierwsza: nie mogę nikogo zabić, (odcina głowę palcem) więc nawet nie proś. Zasada druga: (wkłada głowę z powrotem) nie mogę nikomu kazać, żeby się w kimś zakochał. (głowa zmienia się w usta, które całują Aladyna, potem jego głowa przybiera pierwotną postać) Słodyczy ty moja. (leży płasko) Zasada trzecia: (wstaje i zmienia się w zombie) nie mogę nikomu przywrócić życia. I w ogóle żadne wampiry i upiory nie wchodzą w grę! (staje się normalnym Dżinem) A po za tym, co zechcesz?

Aladyn: Zastrzeżenia, czyli ograniczenia, co do życzeń? Też mi wszechmocny Dżin. Nawet nie może przywrócić komuś życia. No nie wiem, Abu. To pewnie nas stąd nie wyciągnie. Musimy sami znaleźć wyjście.

Dżin: (staje przed Abu i Aladynem) Przepraszam?! (szydzi w irytacji) Pan do mnie rozmawia? Pan potarł moją lampę? Pan mnie obudził? Pan mnie tu ściągnął? A teraz pan po prostu odchodzi?! No nie, nic z tego! Jeszcze nie teraz! BĘDĘ SPEŁNIAŁ ŻYCZENIA, WIĘC SIADAJ!!! (Aladyn i Abu siadają na dywan, Dżin dołącza do nich) W razie niebezpieczeństwa, (wskazuje na kierunki wieloma rękoma) wyjścia są tu, tu, tu, tu, tu, tu, tu, tu, tu, tu... WSZĘDZIE! (skraca dodatkowe ręce) Proszę trzymać ręce w obrębie dywanu! (dywan odlatuje i wyskakuje z jaskini)

Sułtan: A oto mój wielki wezyr. On też cię wita z radością.

Dżafar (zły): Szaloną.

Opis: sułtan przedstawia Aladynowi Dżafara.

Dżafar: Gazeem był najwyraźniej nic nie wart.

Jago: O, a to mi dopiero odkrycie.

Opis: gdy próbowali po raz pierwszy zdobyć lampę z dżinem.

Jago: Jak sobie pomyślę, że będziemy musieli czołgać się u stóp tego bałwana i jego durnej córeczki do końca naszych dni...

Dżafar: Nie, Jago. Tylko do jej ślubu z jakimś palantem. Bo wówczas skaże nas na banicję lub... każe ściąć.

Jago: Zaraz, a jeśli ty byś został tym palantem?

Dżafar: Hmm... poskromić złośnicę i zostać sułtanem?

Dżin: Skąd jesteś? Jak się nazywasz?

Aladyn: Aladyn.

Dżin: Aladyn. Cześć Aladyn! Witam obok fortuny. To jak mam na ciebie mówić? Al, a może raczej Dyn, albo jak jeden Szkot do pieska: „Ladaco do nogi!”.

Dżin i dywan grają w szachy.

Dżin: Twój ruch! (dywan bierze hetmana i zbija pionek Dżina) Całkiem niezły ruch. (imituje Rodneya Dangerfielda) Ej, to nie do wiary! Przegrywam z dywanem!

Dżafar przebrany za starca: Takie skarby mogłyby zrobić wrażenie nawet na twojej księżniczce.

Aladyn: Tylko książę ma prawo ją poślubić.

Dżafar przebrany za starca: A słyszałeś kiedyś o złotej zasadzie? „Kto ma złoto, dyktuje zasady”.

Opis: Dżafar przebrany za starego więźnia namawia Aladyna, by udał się z nim do jaskini, gdzie ukryta jest lampa, a w raz z nią ogromne bogactwa.
Zobacz też: złoto

Dżafar: To skąd przybywasz, książę?

Książę Ali: Z bardzo daleką. Skądś, gdzie ty, wielki wezyrze, na pewno nie byłeś.

Dżafar: Czyżby?

Opis: gdy Aladyn przybył do Agrabahu jako książę Ali.

Dżafar: Widzę, że się palisz do walki.

Aladyn: A ja widzę, że boisz się ze mną walczyć, ty tchórzliwy wężu.

Dżafar: Wężu, powiadasz. Czy chcesz naprawdę się przekonać, co to znaczy... wężowa potęga?

Opis: Dżafar i Aladyn walczą ze sobą; po tym dialogu Dżafar zamienił się w wielką kobrę.